Volgens mij is dit de vierde keer dat dit festival wordt georganiseerd. Ik was bij nummer twee aanwezig (in de strandtent Timboektoe). Dat was een geweldig surffeest dus dat schept verwachtingen.
Qua lokatie is de Melkweg in Amsterdam goed bereikbaar. Maar een surffeest hoort natuurlijk in een strandtent. Oh ja; de eerder aangekondigde ‘Messer Chups’ konden helaas niet. Goed, dat is dan het enige slechte nieuws. Want deze keer was het weer een zeer memorabele avond. Ik en mevrouw Snel begonnen rond een uur of 18:00. Het festival was toen al twee uur bezig. Helaas de ‘Krontjong Devils’ gemist (volgens kenners zeer goed optreden). Het was om 18:00 nog niet zo heel druk. De usual suspects die je op een surffeestje verwacht lopen wel al rond; mannen in pak, dikbuikige mannen in een hawaiishirt, strakke dames met tattoos enzovoort. Omdat surf gelukkig nog steeds niet salonfähig is en dus niet echt commercieel, lopen bands, aanhang en publiek broederlijk door elkaar. De sfeer is sowieso erg relaxed.
Bovenin de toko is een surfwinkel voor het broodnodige vinyl en er zijn signeersessies. Tevens is er een filmzaal met surffilms en is er een cocktailbar (met zeer straffe cocktails).
the Twang-O-Matics
We beginnen met ’the Twang-O-Matics’. Die doen eigenlijk van alles; beetje surf, beetje rockabilly, beetje rock ’n roll. De frontman heeft een nogal raar hoedje op en speelt op een rechthoekig ‘ Bo Didley’ model van Gretsch. Niet echt een surfgitaar. De bassist speelt op een grote akoestische bas (ook niet echt een surfinstrument). De surfsound is echter prima in orde. We hebben wat moeite met het accent van de frontman als deze weer eens iets onverstaanbaars roept. Vanwege zijn hoedje en haardracht houden we het op Duits. Blijkt het achteraf om een Noorse band te gaan. ’the Twang-O-Matics’ is een prima band voor een lome zomerdag op het strand. Het zijn prima opwarmers voor de rest van de avond. Want per band wordt het harder…
Surfer Joe & the Tonomats
Als er één man is die de Europese mr. Surf genoemd mag worden, dan is het Surfer Joe wel. Deze man leeft gewoon voor de surfmuziek. Hij is onder meer bekend van het ‘Surfer Joe Festival’ in Livorno. Surfer Joe speelde al eerder op North Sea Surf met een andere bezetting. Nu speelt de Italiaan met de Nederlandse ‘ Tonomats’. De ‘ Tonomats’ zijn een zeer goede keuze: 1) zijn zo enthousiast, dat als ze golden retrievers waren, ze hun staart er vanaf zouden kwispelen. 2) spelen zeer strak. 3) zien er allen strak identiek gekleed uit 4) spelen ook zeer goed samen met Surfer Joe. Surfer Joe speelt een aantal bekende klassiekers waaronder zijn bekende ‘Senor Surf’. Surfvrinden vernamen van Surfer joe dat hij het hele pokke-eind uit Livorno heeft gereden voor een paar optredens in Nederland. Surfer Joe en zijn Nederlandse maten zijn gelijk een stuk harder dan ‘ the Twang-O-Matics’. Maar zoals al eerder gezegd; het wordt steeds harder en strakker. (foto door Tamar)
the Phantom Four
De beste Europese surfgitarist is voor mij nog steeds ‘Phantom’ Frank. Bekend van ‘ the Treble Spankers’ maar ook van Spi-Fi en Ouke Baas. Ik heb hem regelmatig zien spelen met ‘ the Treble Spankers’, een band die naast zeer strak spel ook zeer gevarieerde nummers maakten. Zijn huidige band (die alweer flink wat jaartjes bestaat) is waarschijnlijk nog strakker. Waar de ‘Spankers’ eigenlijk twee frontmannen hadden (de zeer energieke Marcel Kruup), heeft de ‘ Phantom Four’ zeer duidelijk maar één frontman. De rest van band staat als één blok achter Frank waardoor het surfgeluid als een moker in je gezicht wordt gestampt. Vanavond hebben de mannen er zin in (in de strakke zin van het woord) terwijl ome Frank compleet in trance lijkt te zijn. Naast de surfgitaar weet Phantom Frank ook prima de weg op zijn electrische sitar te vinden. (foto door Tamar)
50 Foot Combo
Amai! Wat een band is dit. Ze komen uit het Belgische Gent. Goddamn, wat stoppen ze in het water van die stad ? Naast geweldige schrijvers (Herman Brusselmans), geweldige kroegen, geweldige mensen komt er dus kennelijk geweldige muziek uit deze stad! Als je het niet zou weten dan zou je eerder denken dat ze bassist uit één of ander Iers gehucht hebben gesleept, de percussionist uit een Mexicaanse wrestlematch komt, de organiste in een jaren 20 gangsterfilm speelt en de leadgitarist met z’n cuban heels de leading man van ‘ El Mariachi’ is. Dit is surf vermengt met garage, easy tune en een dikke dosis exotica. Volgens meerdere bronnen is dit wellicht de best Belgische liveband. Nou, ik geloof dat zo. En natuurlijk een dikke plus als je zo’n dik Hammondorgel het podium op sleept. Ook opvallend was het dat de bassist op een gegeven moment naar beneden wijst (duidt doorgaans op volume van de monitoren dat moet worden bijgesteld). Nou, bij deze held niet. Er wordt namelijk snel een pint bier gebracht! Mochten ze nog ergens spelen; komt dat zien, komt dat zien!
Dajkaiju
Volledig naar de klote gespeeld door 50 Foot Combo gaat dendert de vloedgolf nog even door met ‘Daikaiju’. Dit is bijna geen surf meer want het gaat zo ongelofelijk snel en hard door. Denk aan surf maar ook aan hardcore, psychedelica en metal. Het lijkt een beetje op het legendarische ‘ Man… or Astroman’ maar dan nog zieker.
Vier mannen met Japanse maskers zijn na een tijdje niet meer op het podium te houden. Al snel staat bijna de hele band voor het podium in de kolkende massa. Even later wordt ook het hele drumstel in de zaal neergezet. Ondertussen wordt er strak doorgeknald. Tot slot wordt het publiek op het podium neergezet en staat het drumstel in de hens (de security keek niet zo blij meer). Deze amerikanen zijn onaards. Op hun facebook hebben ze het constant over ‘ Daikaiju atacks …. (willekeurige stad)’. Alsof deze vier de Godzilla’s van de surf zijn. Dit keer werd de Melkweg geattacked. Er bleef geen spaander van heel.
Volgende keer weer!
Foute Wout
