Als we aankomen is het voorprogramma ´the Feeling´ net begonnen. Ze hebben aan de ene kant een ondankbare taak; een publiek opwarmen dat niet voor hen is gekomen. Aan de andere kant een geweldige kans om zichzelf te promoten bij een nieuw publiek. Je kan aan de hele show zien dat deze gasten in Engeland vaker voor grotere zalen spelen. Mensen worden uitgenodigd om nummertjes mee te bléren of mee te klappen. Ondanks de samenstelling van het publiek haalt zanger Dan Gillespie Sells haalt alles uit de kast om de sfeer er in te krijgen. Dat dat nog best aardig lukt is een klein wonder te noemen. De gemiddelde ELO-fan blijkt doorgaans: 1) dikbuikig 2) mannelijk 3) baby-boomer te zijn. Niet echt het publiek van the Feeling denk ik.
Na the Feeling is er een vrij lange pauze. In de pauze worden hoogtepunten uit Jeff Lynne´s carriere als muzikant en producer gedraaid. Als dan eindelijk het supersymfoachtige intro begint is iedereen er klaar voor. Er wordt gestart met ´Tightrope´. De lichtshow is werkelijk gigantisch, over the top. Jeff mompelt wat over ´Amsterdam, beautiful city´ en knalt gelijk door met ´Evil Woman´.
Voor de rest van de show zegt Jeff niet zoveel meer (hij stelt 3 bandleden voor, de rest van de band wordt voorgesteld door ´the musical director´, that´s it). Lynne schijnt nogal verlegen te zijn op het podium. Hij laat liever de muziek spreken. Het geluid staat iets te hard maar is voor de rest in orde.
Alle grote hits van ELO komen voorbij. De uitvoering (door totaal 13 man/vrouw) is vrijwel perfect. Deze perfectie past ook wel bij ELO (want symfonisch met een groots geluid). De mensen op het podium worden bijna weggeblazen door de mega lichtshow. Lasers, projecties, zoeklichten, alles wat het hartje van een lichtman begeerd wordt uit de kast getrokken. Bij de projecties komt natuurlijk het UFO/Jukeboxlogo van de band in allerlei vormen terug.
De laatste 3 nummers zijn een paar van de allergrootste hits: ´Don´t bring me down´ (wat enorm klinkt als een Status Quo nummer), ´Sweet Talkin´Woman´ en dan als allergrootste hit ´Mr Blue Sky´. Bij die laatste is het heel grappig om te zien dat het enige andere overgebleven ELO-lid Richard Tandy de vervormde zanglijntjes zingt. Richard ziet er ondertussen uit als een vriendelijke pianospelende opa.
De band gaat af en komt na wat verplicht gejoel op om ´Roll over Beethoven´ te spelen. Best een leuke versie maar het origineel van ome Chuck is toch beter.
Wout
