Daijkaiju Crowdsurf door Tamar
Dag 1 donderdag 18 Juni 2015
´s-Ochtends komen we aan op Pisa. Omdat onze groep verspreid vliegt plakken we er een halve dag Pisa aan vast. Naast de toeristenval genaamd de toren van Pisa is het eigenlijk best een leuke stad waar je, als je de toeristen weet te vermijden, goed kan toeven. We kwamen erachter dat de botanische tuin (de oudste van Europa) een oase van rust is!
`s-Middags pikken we een ander lid van het team op om op weg te gaan naar Livorno. Livorno is een stad waarvan iedereen zegt dat er geen bal valt te beleven. En ja, dat klopt ook. Op het Surfer Joe Festival na. Het Surfer Joe Festival is een super klein festival met als thema surfmuziek. Ondertussen is het wel het grootste surfevenement van Europa waar surffans van heinde en verre op af komen. Teamlid Moose was er vorig jaar ook dus daarom hebben we een appartement weten te vinden op een paar honderd meter afstand van het festival.
De vrouwelijke teamleden zijn te moe dus Moose en ik gaan met tweeën naar de onofficiële opening van het festival. Opener is de Braziliaanse surfband ´Dead Rocks´. Oh boy, oh boy, als dit het niveau is van de rest van het festival… Keistrakke surf door maar drie klein mannetjes in kraftwerk-meets-rockabilly-pakken met poses van Man- or Astroman! Tussen de nummers door wordt wat onverstaanbaars gebrabbeld maar dat maakt natuurlijk geen bal uit. Hoogtepunt is een surfnummer met een kippenthema waarbij de leadgitarist het voor elkaar krijgt kippengeluiden uit z´n gitaar te krijgen.
Daarna een plekje voor surfgod Surfer Joe, de man die zijn naam gaf aan het festival en tevens de belangrijkste organisator ervan is. Sufer Joe is meer een traditionele surfer die vrij dicht bij de originele Dick Dale-sound zit. Het is veel rustigere muziek dan de voorgangers. Veel geschikter om een cocktail op te slurpen dan om op te dansen. Qua publiek is er een bonte mix tussen Italianen en buitenlanders.
Dag 2 vrijdag 19 Juni 2015
Op deze dag blijkt het terrein van Surfer Joe uitgebreid te zijn met allerlei themakraampjes met de onvermijdelijke hawaiishirts, vinyl en andere vintagegear. Eyecatcher op het festival is een reuzenrad met glimmende lichtjes. In een hoekje staat een kraampje met dorpsgek die Tikibeelden zaagt met een kettingzaag.
Na een voorganger zien we Surf Flamingo uit Spanje. Erg leuke surfband waarbij de roots ergens in de metal liggen. Na Surf Flamingo barst het feest pas echt los met Daikaiju. Daikaiju is eigenlijk een symfoband vermomt als surfband. Eigenlijk is het een echte headliner c.q. afsluiter want bij Daikaiju gaan de leden (minus één lid dat niet mee kon) helemaal los. De leden spelen al crowdsurfend door, er wordt geklommen op speakerboxen en tot slot wordt het drumstel in de fik gestoken. Wat show betreft komt geen enkele band op dit moment in de buurt van Daikaiju maar de grens van wat surf is wordt wel flink opgerekt.
Even nadat Daikaiju klaar is met zijn capriolen begint Los Coronas, ook een absolute headliner. In Spanje zijn ze wereldberoemd. Ze zien eruit alsof ze van de set van een tarantinofilm komen afgelopen inclusief cowboyhoeden en een drummer die een lookalike is van Wolverine. Dit is echt next level surf omdat ze surf mixen met disco, soundtrack en mariachi. Zelfs Kraftwerk komt voorbij. Alles met een ongelofelijke ´cool´ gespeeld. Ze eindigen met een toespraak in het Spaans onder de tonen van Ennio Morricone´s ´Farewell to Cheyenne´. Al met al een mooie dag voor de surfmuziek.
Grappig genoeg lopen vrijwel alle bandleden van de aanwezige bands in het wild rond. Dit zorgt voor een internationale mix bizarre figuren. Het is echt een festival voor liefhebbers zonder dat er echt mensen zijn die ´aapjes komen kijken´. Er zijn zeer weinig tappunten op het festival en er wordt voornamelijk sterk bier getapt. Naast deze punten draait de tikibar overuren met cocktails en mixen zodat de sfeer er al snel inzit.
Dag 3 zaterdag 20 Juni 2015
De voorgaande dagen beginnen langzaam hun tol te eisen. Rond 19:00 lopen we het festivalterrein weer op onder het genot van de Spaanse A-Phonics. Prima surf om de avond mee te beginnen. Surf is opvallend groot in Spanje. Daarna rollen we door naar het grote podium waar het Canadese Urban Surf Kings staan. USK is meer een traditionele surfband die met drie man een ´huge sound´ neerzetten. Ze zien er uit alsof de lokale programmeur is opgehookt met de tandarts om de hoek en samen met de slager een band zijn begonnen. Ze bestaan al erg lang en dat kan je goed horen aan het strakke, schijnbaar moeiteloze, samenspel.
Na de Kilaueas en Bambi Molesters komen de Boss Martians. Ze zien eruit als 3 hilbillies maar komen gewoon uit Seattle. Deze band is begonnen als surfband en is later omgevormd tot grungeband om weer wat later weer lekker surf te spelen. Het resultaat is ronduit bizar. Het klinkt als grungesurf met cojones zo groot als skippyballen. Voor het eerst ontstaat er in het publiek zowaar een moshpit (tot groot verdriet van de aanwezige en talrijke dames – jawel surf is niet alleen voor mannen). Ik zie nog een klein stukje van Satan´s Pilgrims maar taai dan vrij snel weer af want zo´n festival is slopend
Dag 4 zondag 21 Juni 2015
Het is laatste dag en dat kan je wel zien aan verrotte gezichten van de mensen die er vanaf het begin bij waren. We slaan de eerste twee bands over en beginnen met Nijmegens trots the Biarritz Boys. De boys geven een hele energieke show weg die niet echt op het publiek overkomt want die staan er als een stel natte kranten bij ondanks de grappen over Bunga bunga parties.
Kennelijk heeft het publiek zich gespaard voor the Taikonauts die een bizarre show weggeven complete met gasmaskers, rookmachine en ronddwarrelend nepgeld. Wat betreft de surf zit het ook wel snor. Superstrak en doorspekt met filmsamples.
Na al het spektakel van the Taikonauts is het de beurt aan dé verrassing van het festival: een gelegenheidsband rond surfdino John Blair (die al vanaf de jaren 80 aan het surfen is) en Ivan Pongracic. Ik kende, moet ik bekennen, beide niet. Met name mr Pongracic bleek een absolute surfheld te zijn met een fabelachtige techniek. Aan de twee helden waren nog een bassist en drummer toegevoegd zodat er een soort mokersurf ontstond die in je gezicht werd gestampt. Het was mooi om te zien dat iedereen elkaar de ruimte gaf om te shinen.
De laatste band die ik zag was Messer Chups uit Rusland. Ik had ze al twee keer eerder gezien en dat was briljant. Sindsdien is de samenstelling veranderd. Leadguitar Oleg Gotarkin had de thereminspeelster ingeruild voor Zombierella op bas en ene dr. Boris op drums. Die laatste is een prima toevoeging, de tweede… ik weet het niet. Zombierella is een lekkere chick om te zien maar om nou te zeggen dat ze kan zingen. Op de bas doet ze het verder prima. De huidige sound geeft helaas te weinig ruimte aan het briljante spel van Oleg. Maar misschien hadden ze wel een off-day ?.
De rest van het team heeft de laatste twee bands nog gezien maar dat trok ik helaas niet meer. Het weekend was dermate goed dat ik waarschijnlijk in 2016 ook weer van de partij ben. Naast fantastische muziek was de sfeer zeer goed. Volgens Lorenzo ´Surfer Joe´ was het festival te groots om mee te kunnen stoppen. Nou ik hoop het!
Foute Wout / foto (Daikaiju): Tamar
