1 van de allereerste LP’s die ik had was een rock ’n rollverzamelaar. Op zich een hele goede start wat betreft nummers want vrijwel alles wat er op stond was 1) dansbaar 2) de beste versie. Met name latere goedkope verzamelaars willen er nog wel eens een goedkope remake van een bepaalde hit op zetten. Voorbeeld: de hit ‘runaway’ van Del Shannon. Het lied zelf is ‘pure brilliance’ maar de remake die kennelijk ergens in de jaren 80 in elkaar is gezet is een drama. Ouwe Del kan de hoge noten niet meer halen. Het gillende orgel is vervangen voor een goedkope synth en het geheel wordt begeleid door een drummachine.
Goed, terug naar die verzamelaar. Eén van de nummers die er voor mij uitsprong was Bod Diddley’s ‘Hey, Bo Diddley’. Wat een brute beat zit daaronder zeg! Bo Diddley is namelijk de uitvinder van de ‘bo diddley beat’ waarbij de gitaar wordt gebruikt als slaginstrument. Bo ramt er daarbij flink op los. Opvallend is dat hij een voorkeur had voor bizar gevormde gitaren (met name een rechthoekige gitaar) die hij pimpte met extra effecten. Ook bizar is dat side’men’ van Bo Diddley ook vaak vrouwen waren (side’women’ dus). Jaren later vond ik een plaat van Bo die ‘Rare & Well Done’ heette. Op die plaat stonden allerlei zeldzame opnamen en outtakes. Ik dacht dat Opa Diddley wel zijn hoogtepunt had gehad met ‘Hey Bo Diddley’. Ik had het mis. Op ‘Rare’ staat namelijk ‘Rock ’n Roll’. Niet alleen ramt Bo hier nog harder op zijn gitaar, ook waagt hij zich hier aan wat scat-werk. Bizar is dat niemand dit nummer kent. De tekst is, zoals altijd bij Bo, bijzonder karig (vooral heel vaak ‘I like myself some Rock ’n Roll… ‘. Mocht je deze plaat ergens kunnen kopen/downloaden/stelen etc. dan zeker doen!
Foute Wout
