Het handige van internet (en dan met name wiki-pagina’s) is dat je vaak heel makkelijk informatie kunt ´zappen´. Je begint bij de een willekeurige interesse en binnen no-time bekijk je via allerlei sublinkjes een totaal ander onderwerp. Ik ben dol op bizarre informatie oftewel onderwerpen waaruit de totale waanzin of onvermogen van het menselijk ras blijkt. Vaak zijn de verhalen zo raar dat het niet verzonnen kan zijn.
In dit geval wil ik het eens hebben over de menselijke obsessie voor hersens. Hoe kwam ik daar op?
Hersens van de R.A.F.
Heel vroeger had ik een boek ‘het aanzien van 1975’. In dat boek stonden allerlei nieuwsfoto’s en korte verhaaltjes over het jaar 1975. In die tijd had je allerlei linkse terroristische groeperingen zoals de Rote Armee Fraktion. In ‘het aanzien’ stonden hier en daar wat foto’s van sympathisanten van de R.A.F. en foto’s van de gijzeling van de Duitse ambassade in Stockholm. Nu was het hele R.A.F. gebeuren een beetje een ver-van-mijn-bed-show voor mij persoonlijk. Ik heb het idee dat het in Nederland ook een beetje was weggezakt. Totdat de film ‘der Baader-Meinhof Komplex’ uitkwam in 2008. In november wordt ter gelegenheid van de film in Het Nijmeegse LUX een openbaar interview gehouden met één der R.A.F.’ers genaamd Dellwo. Tegenstanders schreeuwden moord en brand, want het zou gaan om verheerlijking van terrorisme. Mijn vader vertelde ooit dat hij een collega had waarvan een familielid was doodgeschoten door leden van de R.A.F.
Dit feitje en de commotie rondom het interview was de aanleiding om te gaan zoeken wie die R.A.F. nu was en wat ze precies wilden maar ´I got more than I bargained for´.
Nu gaat dit stukje niet specifiek over de R.A.F. (lees zelf de wiki maar of ga de film eens zien). Om kort door de bocht te gaan: De R.A.F. voerde een ‘linkse’ guerilla tegen het establishment. Daarbij werden ze gesteund door de toenmalige vijanden van het westen (o.a. de DDR, Cuba en de Palestijnen). Voor Duitsland was het een pijnlijke aangelegenheid omdat ze maar lastig grip op de groep konden krijgen (het was immers een guerilla en er was –zeker in het begin- een soort van sympathie voor de groep onder delen van de Duitse bevolking). Uiteindelijk werden 4 van de belangrijkste kopstukken opgepakt; Matthias Baader, Ulrike Meinhof, Jan Carl Raspe en Gudrun Ensslin. Op 9 mei 1976 zou Ulrike Meinhof zelfmoord hebben gepleegd. Of het inderdaad zelfmoord was is maar de vraag.
Uit een eerste autopsie zou zogenaamd zelfmoord blijken. Uit een tweede autopsie bleken nogal wat bewijsstukken verdwenen te zijn. Bizar genoeg bleken de hersenen te zijn verdwenen. Toen de andere drie leden van de R.A.F. allen tegelijk zelfmoord pleegden werden daar ook de hersenen van verwijderd. Men dacht er achter te kunnen komen wat deze jonge mensen bezielde. Toen de dochter van Ulrike Meinhof erachter kwam dat de hersenen op sterk water ergens in een kast stonden heeft ze ervoor moeten vechten om deze weer terug te krijgen. In 2002 werden de hersenen weer herbegraven. Van de andere drie sets hersenen is de locatie onbekend. Nog bizarder is dat van de andere drie ook nog eens per persoon drie dodenmaskers zijn gemaakt door een oud SS-arts. Als souvenir voor de agenten die jaagden op de R.A.F.
Hersens verwijderen… Dodenmaskers…We hebben het hier over de late jaren 70!
Hersens voor de wetenschap.
Een ander stel hersenen die werden weggehaald zijn de hersenen van Einstein. Vlak na zijn dood in 1955 werden zijn hersens verwijderd. De betreffende arts zou toestemming hebben van de zoon van Einstein, die enkel toestemming gaf in ´naam van de wetenschap´. Einstein zelf had voor zijn dood te kennen gegeven dat hij gecremeerd zou moeten worden (inclusief hersens). De heren doktoren hoopten in de hersenen het geheim van Einsteins genialiteit te vinden. Uit de autopsie zou de afwezigheid van een aantal hersengebieden blijken; of dit nu werkelijk het geheim van genialiteit is, is maar zeer de vraag. Bij het (achteraf gebleken) slechte onderzoek zijn ook delen verloren gegaan. Delen van de hersenen zijn nu te zien in het Mütter-museum in Philadelphia. Gek genoeg vind ik op het net geen informatie of de familie de hersens niet terug wilden hebben.
Hersens als omelet.
Een klein stukje over andere hersenliefhebbers. Nee, nog geen zombies. Ik heb het over de oude Egyptenaren. Bij het balsemen van een lichaam werden bepaalde onderdelen van het lichaam verwijderd. De methode die hiervoor gebruikt werd is vrij goor. Met een speciale haak stoten zij via de neus door naar de hersens. Deze haak leek nog het meest op een metalen sate-prikker met een haakje.
Door het klutsen met de haak werden stukken hersenen via de neus weer naar buiten gevist. Tevens werd er wijn en hars door de neus gegoten zodat de restanten ook los kwamen. De hars zorgde ervoor dat de schedel aan de binnenkant dicht werd gemaakt. Die toepassing van wijn kende ik nog niet. Bepaalde organen (o.a. maag, longen) werden in speciale potjes bewaard. Ik kon nergens vinden of de hersens werden bewaard. Gezien de methodiek zal dat wel niet. Bij het balsemen gingen de Egyptenaren sowieso niet zo zachtzinnig te werk. Bij sommige mummies constateerden wetenschappers bijvoorbeeld dat de benen na de dood waren gebroken want anders paste de mummie niet in de kist (!).
Hersens als diner.
Over zombies gesproken. In sommige zombiefilms kunnen zombies, ondanks dat ze dood zijn, praten. De meest bekende uitspraak is ´brains!!!´. Om hersens roepende zombies blijkt een vrij recente ontwikkeling te zijn. In 1985 kwam de film ´return of the living dead´ uit. Deze film heeft geen bal te maken met de beroemde zombiefilms van George A. Romero maar is zeker de moeite waard om te gaan bekijken.
Samengevat gaat het pulpverhaaltje zo: een paar amateuristische werknemers van een bedrijf dat preparaten (opgezette beesten, anatomiemodellen) levert aan scholen, universiteiten e.d. krijgen het voor elkaar om een vat open te sleutelen. In dat vat zit een zombie, inclusief een gas dat dode dingen weer levend maakt. Allerlei rommel uit het magazijn komt tot leven. Om hun fout te maskeren regelen de werknemers dat deze rommel wordt verbrand in de oven van het dichtbij zijnde crematorium (met daarnaast een gezellig kerkhof). Rook uit de oven slaat neer op kerkhof en de poep raakt de ventilator. Zowel de lokale punks (die een feestje vierden op het kerkhof) als de werknemers worden belaagd in het crematorium door ´brains´ roepende zombies. Van de aangesnelde politie en ambulancemedewerkers worden natuurlijk ook de hersens opgegeten. Grappigste moment van de film is als blijkt dat de zombies naast ´brains´ ook andere dingen kunnen roepen. Een zombie besteld simpelweg meer hersens door via de politieradio ´sent more cops´ te roepen. Je weet dan al dat het nooit goed gaat aflopen met de rest van de mensheid.
Wout
